اثر تمرینات استقامتی بر بیان ژن اپلین قلبی در موش های صحرائی نر نژاد ویستار

زمینه و هدف: اپلین، پروتئین مؤثر بر عملکرد عروق می باشد که به فراوانی در بافت قلبی میوکارد پستانداران دیده می شود. این پپتید و گیرنده‌ی آن در لایه میانی آئورت و شریان‌های کرونری به خوبی شناسایی شده‌اند. اپلین دارای کارکردهای قلبی عروقی گوناگون می ‌باشد و سبب کاهش فشار خون می‌شود، لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر یک دوره تمرین استقامتی بر بیان ژن اپلین در بطن چپ قلب موش‌های نر نژاد ویستار است. روش بررسی: در تحقیق تجربی حاضر تعداد 12 عدد موش صحرائی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. موش‌های گروه تجربی (6n=) مدت 8 هفته، 5 روز در هفته، با سرعت متوسط 28 متر در دقیقه (شیب صفر درجه) و به مدت 60 دقیقه، روی نوار گردان تمرین داده شدند. 24 ساعت پس از آخرین جلسه‌ی تمرین ورزشی، رت ها بیهوش شدند. پس از شکاف سینه، بافت قلب جدا شد، سپس RNA هر نمونه تبدیل به cDNA شد. پس از پایان واکنش و تعیین خط آستانه، سیکل آستانه ژن مورد نظر با ژن خانه‌ گردان میزان بیان نسبی ژن اپلین نظر از روش 2-∆∆Ct به دست آمد. برای تجزیه تحلیل داده ها از آزمون t مستقل استفاده شد. یافته ها: نتایج به روشنی نشان داد که بیان ژن اپلین پس از 8 هفته تمرین استقامتی نسبت به گروه کنترل افزایش معنی دار (2 برابر) یافته است (05/0>P). نتیجه گیری: تمرینات استقامتی بر افزایش بیان ژن اپلین تاثیر مثبتی داشته و بدین وسیله می تواند در پیشگیری از بیماری قلبی عروقی موثر می باشد.